AMSTERDAM - Aan de ene kant is het jammer dat Marco van Basten en John van ’t Schip er na het EK mee stoppen, aan de andere kant is het ook begrijpelijk. Als je vier jaar iets gedaan hebt dan is het logisch dat je aan iets anders toe bent. Ook al is het op veel onderdelen leuk geweest.
Tegelijkertijd is het bondscoachschap soms ook enorm frustrerend. Een van de grootste moeilijkheden waar iedere bondscoach tegenaan loopt, is dat je alles kunt verzinnen, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat je toch opnieuw moet beginnen. Dan is die speler geblesseerd, dan zit de ander in een vormcrisis en zo zijn talloze redenen te bedenken waardoor je weinig grip op de situatie hebt. Ook omdat je de spelers maar één keer in de twee, drie maanden bij je hebt. En dan meestal nog voor een paar dagen.
Terugkijkend op vier jaar Van Basten en Van ’t Schip, hebben ze het qua resultaat meer dan uitstekend gedaan. De kritiek is vooral gericht op het spelniveau. Ik heb daar altijd moeite mee gehad.
Want op het moment dat het Nederlands elftal tijdens de loting voor EURO 2008 als beste team in pot 1 zat, lagen vrijwel alle Nederlandse clubs uit de Europese toernooien. Kijk je naar de prestaties van de internationals in het buitenland, dan steekt ook daar slechts een enkeling er bovenuit. Toch sta je boven aan de Europese ranking.
Terugkomend op het spelpeil, heb ik al vaker gezegd dat het niveau een weerspiegeling van het totale Nederlandse voetbal is. Dat is de afgelopen jaren namelijk hard achteruit gehold. Helaas zien weinig mensen dit in, maar als iedereen de oogkleppen ophoudt dan zal het straks alleen maar erger gaan worden.
Intussen houden de kenners zich vooral bezig met de vraag of er 4-4-2 of 4-3-3 moet worden gespeeld. Terwijl dit alleen maar afleidt van de discussie die daadwerkelijk gevoerd zou moeten worden. Namelijk de vaststelling dat het met systemen primair gaat om hoe de posities tijdens de wedstrijd worden ingevuld. Dat positiespel, dat ooit de kracht van het Nederlandse voetbal was, is momenteel bedroevend. En of je nu 4-4-2 of 4-3-3 speelt, het is daardoor lood om oud ijzer.
Dat valt de jonge voetballers niet aan te rekenen, maar wel alle trainers en coaches die ze hebben opgeleid. Als ik nu weer hoor dat Adrie Koster bij Ajax het onderlinge coachen van zijn spelers wil aanscherpen, dan is er in het voortraject natuurlijk iets verschrikkelijk misgegaan. En zo kan ik er nog wel een paar noemen.
Je ziet het zodra het niveau wordt opgeschroefd. Tijdens een EK voor jeugd oogt het allemaal nog goed, daarna stokt het. Hetzelfde zie je met veel talenten die bij Ajax, Feyenoord en PSV debuteren. Op een gemiddeld eredivisieniveau gaat het nog, maar zodra ze met de Europese normen geconfronteerd worden gaat het mis.
Daarom ben ik ook altijd voorzichtig met mijn kritiek op het Nederlands elftal geweest. Omdat het probleem niet direct bij het nationale team ligt, maar vooral bij wat er bij de clubs gebeurt. Dat gegeven heb ik altijd bij al die oeverloze en vaak ook onaangename discussies gemist.
Uit de Telegraaf van 10 december 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten